Diefstal van klanten

Nieuwe klanten

Ruim vijfentwintig jaar geleden wijst mijn belangrijkste effectenhandelaar mij op zijn zwager, Erwin de Ruiter. De Ruiter was assistent-accountant bij Paardekooper Hofmann (nu: Mazars) en wil een eigen trustkantoor beginnen. Ik sta daar als vermogensbeheerder voor open. Mijn idee is namelijk dat de cliënten van zo’n kantoor aan het einde van de rit een zak met geld overhouden, die moet worden beheerd en belegd. Het trustkantoor zorgt dus voor een toevoer van nieuwe cliënten.

Gezamenlijk trustkantoor

Het kantoor komt er. Op papier hebben De Ruiter en ik even veel aandelen (er is later nog een derde aandeelhouder met 25 procent). Omdat De Ruiter geen geld heeft, koop ik een aantal klantenportefeuilles en laat de bedrijfsvoering over aan hem. De Ruiter stelt twee directeuren aan in Amsterdam en een stuk of drie á vier medewerkers. Na zijn vertrek uit Amsterdam in 2003 naar Monaco, laat De Ruiter het kantoor over aan twee directeuren (Paap en Rozenboom).

Feitelijk eigenaar

Vanwege mijn investering in klanten heeft het moederbedrijf van het trustkantoor een schuld van 1,7 miljoen euro aan mij. Als ik wil, kan ik die ‘converteerbare’ lening omzetten in de meerderheid van de aandelen. Daardoor ben ik behalve financier ook feitelijk de eigenaar van het trustkantoor.

Lening van 1,7 miljoen voor overname

Het bedrijf komt in mijn ogen niet echt op gang. Van de toenemende fraude- en witwasomzet weet ik dan niets. Ik wil wel van het bedrijf af en De Ruiter wil het wel kopen. Hij heeft alleen geen geld. In 2005 worden De Ruiter en ik het met elkaar eens over de overname van de aandelen. Tijdens een aandeelhoudersvergadering van het moederbedrijf wordt besloten dat de aandelen in vier werkmaatschappijen verkocht worden aan Caute Ltd in Londen, een bedrijf van De Ruiter. Caute Ltd zal er 2.080.000 euro voor betalen. Het moederbedrijf moet deze opbrengst niet alleen gebruiken om de lening van 1,7 miljoen bij mij af te lossen, maar ook het restant van een lening van 2,5 ton bij ING.

Geen aflossing lening na overname

De Ruiter instrueert de twee directeuren van het kantoor, Paap en Rozenboom, om naar de notaris te gaan met de notulen van de aandeelhoudersvergadering. Net als een huis kunnen aandelen namelijk alleen worden geleverd via de notaris. In augustus 2005 wordt de leveringsakte gepasseerd, op basis van vervalste notulen: de directie heeft de afgesproken aflossingen namelijk geschrapt en De Ruiter lost dus niets af. Caute Ltd blijft gewoon de koopprijs schuldig, zonder te betalen en zonder zekerheden.

Bedrijf gestolen

Als ik tijdens een vakantiereis een sms krijg dat de aandelen zijn ‘verplaatst’ en vervolgens hoor dat er niets is betaald, voel ik mij bestolen. Ik bel de bestuursvoorzitter van ING Nederland, Jan Zegering Hadders, thuis. Ik heb zijn privé-nummer in mijn mobiele telefoon, omdat wij bevriend zijn. Hij zat zelfs aan bij mijn huwelijksdéjeuner. Dit telefoontje is de eerste van de 26 waarschuwingen aan de bank.

“De heer De Ruiter moest Van Doorn terugbetalen middels het door hem overgenomen trustbedrijf van Van Doorn. Nu was Van Doorn ter ore gekomen dat De Ruiter het trustbedrijf aan het leeghalen was en hij vroeg mij alle rekeningen te blokkeren.”
Verklaring Zegering Hadders als getuige tegen rechter-commissaris

ING gewaarschuwd

De eerste waarschuwingen lijken effect te hebben. Zo stelt de bank onder meer een intern onderzoek in. Maar volgens ING is er niets vreemds aan de hand. De bank handhaaft De Ruiter als klant tot eind 2013, terwijl ING mij er in 2008 als cliënt uitwerkt. De logica wordt mij pas later duidelijk: zo dekt ING de dubieuze betalingen toe en kan de bank blijven verdienen aan het witwassen.

Dubbel spel ING

De bank helpt De Ruiter op ongebruikelijke wijze. Financieel het meest pijnlijk voor mij is het onderbrengen van “mijn” zestig klanten bij het nieuwe trustkantoor van mijn voormalig compagnon, Inter City Management (ICM). Om dit te begrijpen moet u weten dat de dienstverlening van een trustkantoor voornamelijk bestaat uit het voeren van de directie namens een buitenlands bedrijf. Het feitelijke werk komt vooral neer op het vervullen van formaliteiten en vooral het verzorgen van betalingen.

Verdiensten ING witwaspraktijk

De voornaamste verdiensten van de bank bestaan uit een percentage van de internationale betalingen die over de bankrekening lopen die het kantoor voor deze cliënten aanhoudt. Bij ING is dat ongeveer 0,9 procent. Het trustkantoor berekent normaal gesproken een uurloon. De Ruiter verdient zo’n 5 procent provisie over de witgewassen bedragen.

Diefstal van klanten

Het kantoor beheert de bankrekeningen en heeft een abonnement (EB) voor het elektronisch bankieren bij – in dit geval – ING. Net zoals u bij uw bank waarschijnlijk een account en een EB app heeft voor meerdere rekeningen – bijvoorbeeld uw privérekening voor u zelf, een en/of-rekening voor de gemeenschappelijke uitgaven en spaarpotjes voor later of speciale uitgaven. Als ING mijn rekeningen hangt onder uw EB, dan kan u beschikken over mijn bankrekening(en). Voor zo’n verandering moet de bank dus heel zeker weten dat ik daarvoor toestemming geef (fiatteren).

Toestemming klanten?

In dit geval gaat het om zo’n zeventig klanten van mijn trustkantoor. Dat maakt het iets complexer, maar de essentie blijft hetzelfde: de eigenlijke eigenaren van de ondernemingen die klant zijn van mijn kantoor moeten toestemming geven voor de overgang naar ICM. Deze eigenaren worden ook wel UBO’s genoemd: ultimate beneficial owner’s (ofwel: uiteindelijk belanghebbenden). ING kan hun rekening pas overzetten naar het elektronisch-bankierenpakket (EB-pakket) van ICM als de UBO’s daartoe opdracht hebben gegeven en als de bank weet wie die UBO’s zijn. Pas als dit in orde is, kan de bank de overdracht rechtsgeldig fiatteren.

Vervalste toestemmingen

In dit geval heeft De Ruiter met de trustdesk van ING een ‘smooth change’ afgesproken. De afspraak komt erop neer dat de bank in december 2007 zestig klanten overzet naar het EB-pakket van ICM zónder opdrachten van de UBO’s en vaak zelfs zonder kopieën van de paspoorten van de UBO’s. Als ik de bank daarop aanspreek in een gerechtelijke procedure over mijn schade, zegt de bank herhaaldelijk dat ze wel degelijk opdrachten had van bevoegde personen, ofwel: van de UBO’s. In een vonnis d.d. 17 augustus 2022 zal de rechter vaststellen dat de (pseudo)opdrachten zichtbaar vals zijn.

Wist ING van niets?

Ik weet echter vrijwel zeker dat De Ruiter de bank heeft voorzien van (zelf verzonnen) opdrachten van vertegenwoordigers van de UBO’s en dus niet van de UBO’s zelf. Ik kan echter pas bewijzen dat de bank tegenover de rechter niet de waarheid heeft gesproken na het laatste woord van de Hoge Raad. Het hoogste rechtscollege heeft de aansprakelijkheid van ING in april 2021 zonder inhoudelijke motivering afgewezen.

DNB constateerde nalatigheid

In mei 2021 krijg ik via een voormalig werknemer van ICM een brief in handen van De Nederlandsche Bank. Als toezichthouder heeft DNB in mei 2008 een bezoek afgelegd aan het trustkantoor en daarbij geconstateerd dat ICM van vrijwel geen van de klanten de identiteit heeft vastgesteld en dat kopieën van hun paspoorten ontbraken. Wat bewijst dit?

Witwassen: ING stond het toe

Als ICM in mei 2008 geen kopieën had van de identiteitsbewijzen dan kan ING die dus ook niet hebben gehad toen het de klanten overdroeg in december 2007. De bank had de benodigde klanteninformatie dus niet op orde. Tegen de rechtbank en het Gerechtshof zei ING glashard van wel. En dat meer dan eens. Om die reden heb ik voormalig bestuurslid Jan Zegering Hadders en huidig bestuurslid Diederik baron van Wassenaer van ING aansprakelijk gesteld. Van Wassenaer is nota bene verantwoordelijk voor de compliance (naleving van de regels) bij de ING Groep. Hij heeft het witwassen toegestaan, ondanks mijn waarschuwingen. Zegering Hadders hield geen toezicht op het fiatteren.

Diefstal van klanten: ING werkte mee

De ING-directie zette de ‘Tone at the Top’. Zij zorgde ervoor dat witwasser De Ruiter ruim tien jaar zijn gang kon gaan en ik eruit werd gewerkt als cliënt om ontdekking te voorkomen. Daarom werkte de bank ook mee aan de diefstal. De Ruiter was niet alleen een lucratieve klant, maar ook de laatste die de verboden praktijken aan het licht zou willen brengen. Ik heb dat wel gedaan, met succes.