Erwin de Ruiter
Een advocaat vond hij te duur. Dus werd Erwin de Ruiter In 2018 conform de eis tot drie jaar cel veroordeeld. Op 11 oktober 2021 begint de behandeling van zijn hoger beroep in het justitiepaleis aan het IJdok.
Een celstraf van drie jaar is niet gering voor een witteboordenmisdaad. De Rechtbank Amsterdam achtte valsheid in geschrifte, gewoontewitwassen en lidmaatschap van een criminele organisatie in negen van de tien dossiers bewezen. Tussen juli 2004 tot september 2013 heeft De Ruiter in de negen zaken tientallen miljoenen euro’s en dollar witgewassen voor zijn klanten. Robert Hein Broekhuijsen, de advocaat van Sam van Doorn, schat dat het in totaal gaat om 700 miljoen euro, die mede over de ING-bankrekeningen van het trustkantoor en de cliëntvennootschappen stroomden. De klanten waren vooral Italiaanse ondernemers die de keurige Compagnie de Banque Monegasque (CMB) doorstuurde naar het trustkantoor van De Ruiter in Monaco. De Rechtbank kan echter niet precies vaststellen hoeveel geld er is witgewassen in de negen zaken die bewezen worden geacht.
Win win
Zelf wilde de CMB zijn handen niet branden aan de belastingontduikers. Maar De Ruiter streek graag 5% commissie op over de tientallen miljoenen die hij over de rekening van zijn trustbedrijf liet lopen. Dat bedrijf had kantoren in Amsterdam, Londen etc… Het Amsterdamse kantoor had een zogenoemde trusttak en een handelstak. De trusttak viel onder het toezicht van DNB; voor de handelstak was geen Wtt-vergunning nodig en daar was dus kennelijk alles geoorloofd. De ING trustdesk noemde dit eufemistisch ‘boven’ in de e-mails.
De handelstak bestond uit verschillende ‘in-house vennootschappen’ van De Ruiter, onder leiding van Fipardo Holding B.V.
Deze doorstroomvennootschappen waren onderdeel van een lus die ook via brievenbusbedrijven in belastingparadijzen als Nevis en Panama uitkwam bij de overwegend Italiaanse belastingontduikers in privé. Zij roomden hun winst af met nepfacturen, geantedateerde facturen en gefingeerde lenings-, knowhow- of royaltyovereenkomsten. Over de afgeroomde bedragen rekende De Ruiter 5% commissie, terwijl de bank 0,9% transferprovisie van de betalingen inhield. Win win voor iedereen, behalve voor de Italiaanse belastingdienst.
‘Herfacturering’
Volgens De Ruiter ging het echter om herfacturering. Voor zo ver hij er bemoeienis mee had, in de Verenigde Arabische Emiraten. Met dit verweer liet de Rechtbank hem niet wegkomen: 3 jaar cel en een bestuursverbod van drie jaar. Een van de directeuren in Amsterdam werd veroordeeld tot 1 jaar cel. De directeur vormde samen met twee andere personen en De Ruiter een criminele organisatie, waarin De Ruiter aan de touwtjes trok.
De Ruiter heeft in hoger beroep wel een advocaat. Dat betekent dat hij zelf niet per se hoeft over te komen uit Dubai.
Bewezen werkwijze van Erwin de Ruiter
Onder punt 5.11.4 licht de rechtbank de werkwijze bij het bewezen witwassen als volgt toe:
“Deze valse documenten maakten deel uit van een constructie die door de [trustkantoor] groep was opgezet om winsten van Europese ondernemingen buiten het zicht van de fiscale autoriteiten weg te sluizen naar (in de meeste gevallen) de eigenaren van die ondernemingen. Met behulp van valse facturen van de inhouse vennootschappen werden kosten gecreëerd in het land van de EU-debiteur. Als de facturen door de EU-debiteur werden voldaan, werd het geld vervolgens doorgesluisd naar een bankrekening in Monaco of Zwitserland op naam van een offshore in een belastingparadijs. Ook deze geldstroom werd veelal aangekleed met valse facturen en overeenkomsten.”